വേണു പറയാതിരുന്നത്.....

അമ്മയില്‍നിന്ന്
അറുത്തുമാറ്റുമ്പോള്‍
കരഞ്ഞില്ല,
ആയുധമുനകള്‍ മാറില്‍
സുഷിരങ്ങള്‍ വീഴ്ത്തുമ്പോള്‍
തേങ്ങിയില്ല.

ഹേ കൃഷ്ണാ,
എന്നിട്ടും നീ
ചോര കട്ടപിടിച്ച
മുറിവുകളില്‍
ചുംബിച്ചത്,
നേര്‍ത്ത തേങ്ങല്‍
ഹൃദയസ്പര്‍ശിയായ
സംഗീതമായ് പൊഴിഞ്ഞത്...

മരവിച്ച ശരീരത്തിന്
ശ്വാസമേകി നീ-
യുതിര്‍ത്ത നാദം, അന്ന്
‘’ഉപേക്ഷിയ്ക്കപ്പെടലിന്റെ’‘
ഇരുണ്ട മൂലകളില്‍
നേര്‍ത്തുനേര്‍ത്ത് ഇല്ലാതാ-
കുമായിരുന്നു.

കരുവാളിച്ച ചുണ്ടുകളുടെ
വരണ്ട ചുംബനം, ഇന്ന്
ഒട്ടിയ പിഞ്ചുവയറുകള്‍ക്ക്
പാഥേയം.
‘നാളത്തെ അന്ന‘ചിന്ത
മുഷിഞ്ഞുനാറിയ തുണിസഞ്ചിയില്‍
ശയ്യയൊരുക്കുന്നു, എങ്കിലും
എന്നെയോര്‍ത്ത് നെടുവീര്‍പ്പിടാന്‍
അവര്‍ക്കാവില്ല;
ദ്വാപരയുഗത്തില്‍ നിനക്കുമായില്ലല്ലോ......