ആഴങ്ങളില് വന്യമായ്പെയ്തിറങ്ങിയ മഴ,
ആസക്തിയില് പ്രജ്ഞയറ്റ് മേഘമായുറഞ്ഞു.
ജീവന്റെ ആദ്യതുടിപ്പിന് നിര്വൃതിയിലും
മഴയുടെ വരവും കാത്ത് മരുഭൂവിരുന്നു.
മഴയുടെ തുറക്കാത്ത ജനാലച്ചില്ലുകളില്
തട്ടി,ച്ചിന്നിച്ചിതറിയ മിഴികള് നിറഞ്ഞ്
പാതയറിയാതെ ചാലിട്ടൊഴുകിയ രക്തം
മരീചികയുടെ പുതപ്പില് അഭയം തേടുന്നനേരം
സ്വപ്നങ്ങളില് മരുഭൂ ചോദിക്കുന്നുണ്ടാവും;
ഇരുളും വെളിച്ചവും കാലവുമുറങ്ങി,
അച്ഛനെകാണാതെ അകത്തേതൊട്ടിലില്
ഉണ്ണിയുമുറങ്ങി; ദൂരെയൊരു നിഴലായി
ജനാലച്ചില്ലിന്നപ്പുറം ഉറങ്ങാത്തതെന്തേ നീ?
മരുഭൂവിന്റെ വരണ്ട ചുണ്ടുകളില്
വിരിയുന്ന പുഞ്ചിരിയില്, തലമുറകളുടെ
സ്നേഹം ചാലിച്ചുചേര്ത്തത് മഴയറിയുക;
അനിവാര്യവിധിയുടെ കൂട്ടിച്ചേര്ക്കലിലാവും!
അന്ന്, അതിതീക്ഷ്ണമായ്പെയ്താലും മരുഭൂ
അറിഞ്ഞേക്കില്ല, മഴയുടെ ആസക്തി!
Sunday, September 26, 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)